Joyce is afkomstig uit Colombia en is als baby afgestaan door haar moeder. Dit omdat ze niet voor haar kon zorgen en er ook geen vader in beeld was. Joyce werd na 3 maanden oud geadopteerd door lieve adoptie ouders uit Nederland.

Als jong meisje voelde ze zich altijd al anders dan de rest. Er ontstond schaamte voor de adoptie en voor het feit dat ze uit een ander land afkomstig was.
Ook voelde ze zich onbegrepen en niet erkend. Daarbij ontstond ook veel onbegrip en woede. Ondanks alle pogingen van haar adoptie ouders kon ze hun liefde niet accepteren en werd haar gevoel van afwijzing onbedoeld verder gevoed.

In de periode dat ze het ouderlijk huis verliet liep ze nog meer beschadigingen en nog meer pijn op. Hierdoor trok ze zich steeds meer van binnen terug. Voor de buitenwereld hield ze zich sterk. Maar de muren die ze optrok werden als maar groter. Dat uitte zich in twee gezichten want niemand mocht weten hoe het echt zat en hoe ze zich echt voelde. Ze kon dat ook niet uiten. En al helemaal niet onder woorden brengen en zich kwetsbaar opstellen. Ze hield alles maar voor zichzelf. Nare gebeurtenissen stopte ze weg en ging gewoon door of er niets gebeurd was. Ze was bang om dingen te vragen of te zeggen daarom hield ze maar haar mond. Daar ontwikkelde zich dan ook veel angst voor wat de  ander er van zou vinden. Dat zorgde ervoor dat ze zich enorm druk maakte over die mening van anderen en of ze wel goed genoeg was. De erkenning waar ze zo naar hunkerde zocht ze bij anderen mensen.

Doordat die erkenning er vaak niet of nauwelijks echte bevrediging opleverde zorgde dit voor een zeer eenzaam gevoel.  Dit ging ook door in haar huwelijk en werd zo ongezond aanhankelijk van haar man. Daarbij ontwikkelde zich verlatingsangst.

Joyce wist dat Jezus echt was en geloofde dat maar daar hield het dan ook wel mee op. Eind 2017  kwam ze in een burn-out terecht, ze was helemaal op, ze kon niet meer. Het lichaam begaf het en dat uitte zich in een enorme vermoeidheid. Wat dan weer gepaard ging met paniek aanvallen.

Alle pijn en verdriet die ze weggestopt had kwam naar boven. Het lichaam gaf de grens aan. De situatie leek uitzichtloos. Ze kwam voorledig in de knoop en wist niet meer wie ze was. Daarmee kwam ze echt in een identiteit crisis. Wie ben ik?

Midden in die gebrokenheid kwam de Heer en raakte haar hart aan en gaf ze haar leven aan Hem en liet zich dopen. ‘’Ik weet nog zo goed dat ik op een moment huilend in de bijkeuken zat met m’n knieën omhoog getrokken als een hoopje ellende’’

Op dat moment hoorde ze de stem van de Heer voor het eerst zo duidelijk.

Zo’n liefde volle stem die zei: Kom maar lieverd, rust maar uit bij Mij. En dat is wat ze gedaan heeft. Ze kon in het begin alleen maar slapen. Maar dat deed ze dan in Zijn armen, God was zo ontzettend dichtbij. Daar waar alles om haar heen weg was gevallen daar stond Hij voor haar klaar. Hij nam haar op sleeptouw.

Van eerst veel uitrusten nodigde God haar uit en nam Hij haar mee naar buiten om met Hem te wandelen. Ook al had ze de puf er niet voor toch ging ze samen met Hem. Hij liet zichzelf zien aan Joyce als een liefdevolle trouwe Vader maar ook als een hele close vriend die ze kon vertrouwen. Hij was er voor haar persoonlijk. Ze kon op hem leunen en steunen. Hij wandelde aan haar zijde en had haar hand beet en liet niet los. Hij overspoelde haar met Zijn liefde die Hij voor haar heeft. Hij lief koosde haar, vertroetelde haar en liet haar voelen dat ze alles voor Hem was.

God bevestigde keer op keer dat Joyce Zijn lieveling was en zo ontzettend veel van haar houdt. Er ontstond zo’n diepe liefdesband tussen God  en Joyce waar niets tussen kan komen. Ze voelde zich zo veilig in Zijn hand. Het is een heerlijke plek. Het is heerlijk om gewoon bij Hem te zijn zonder dat je iets moet, gewoon bij hem liggen, gewoon met Hem zijn. Vanuit die intimiteit met Hem leerde ze Hem kennen (dit betekend eeuwig leven hebben) En daarmee ook haar identiteit in Christus. Hij liet haar zien wie ze werkelijk was. Vanuit die intimiteit met Hem mocht ze opgroeien en liet Hij haar de autoriteit zien die ze in Christus ontvangen had. Alles waarmee ze beschadiging opgelopen had ruimde Hij op en raakte hij aan, laagje voor laagje, steeds dieper en dieper.

Achteraf gezien zag ze hoe gevangen ze zat in allerlei dingen, verkeerde patronen moest ze afleren en haar denken vernieuwen naar Gods denken. Het is de vijand, satan die zoveel geroofd had in haar leven. Haar complete identiteit was weg geroofd wat al begon in de baarmoeder waar ze als baby afgewezen werd. Zo liet de Heer haar zien dat er geen goede hechtingsband was geweest en herstelde dat. Daarbij ontving ze een beeld van een foetus met een navelstreng waarop ze zag dat ze aangesloten was op God de bron. Waarbij ze ervaarde dat God zei je bent geworteld in Mij.

Er kwam inzicht dat ze vaak reageerde vanuit verwonding en daarbij verkeerde keuzes gemaakt had. Daar was ze natuurlijk zelf verantwoordelijk voor en mocht ze zich van bekeren.